Zajmuję się geometrią algebraiczną. Interesuję się również teorią reprezentacji nieprzemiennych algebr skończenie wymiarowych. W swoich badaniach używam metod teorii kategorii oraz algebry homologicznej. Moje wyniki dotyczą głównie związków pomiędzy geometrią rozmaitości algebraicznych a kategorią snopów na nich. Obecnie badam częściowe uzwarcenie powierzchni algebraicznej, które można uzyskać z kategorii wiązek wektorowych na niej. Chciałabym również zrozumieć program modeli minimalnych trójwymiarowych rozmaitości algebraicznych z punktu widzenia rozkładów pół-ortogonalnych kategorii pochodnych snopów koherentnych.
Uzyskałam tytuł doktora na Uniwersytecie Warszawskim w 2014 roku. Pracę doktorską DG categories and derived categories of coherent sheaves napisałam pod opieką profesora Alexeya Bondala i profesora Adriana Langera. Następnie odbyłam dwa staże podoktorskie; w latach 2014-2015 w Wyższej Szkole Ekonomii w Moskwie, a w latach 2015-2016 na Uniwersytecie w Edynburgu. Od września 2017 roku pracuję na Wydziale Matematyki, Informatyki i Mechaniki Uniwersytetu Warszawskiego. Od lutego 2021 roku jestem też członkiem stowarzyszonym KAVLI Institute for the Physics and the Mathematics of the Universe na Uniwersytecie w Tokio.
Prywatnie jestem mamą dwójki małych dzieci, co nie pozostawia mi zbyt wiele wolnego czasu na inne zainteresowania. W nielicznych wolnych chwilach czytam książki i powoli planuje pierwsze górskie wycieczki, na które zabiorę dzieci.
Urodziłem się w Charkowie na Ukrainie. W szkole średniej aktywnie uczestniczyłem w matematycznych olimpiadach zdobywając srebrne medale na IMO w 2001 i 2002 roku. Swoją pierwszą pracę matematyczną publikowałem w 2006 roku pod kierunkiem Mykoły Nessonowa. W 2007 roku uzyskałem tytuł magistra magna cum laude na Charkowskim Uniwersytecie Narodowym im. Karazina. Doktorat ukończyłem w 2012 roku na Uniwersytecie w Toronto. Po stanowiskach podoktoranckich na Uniwersytecie Stony Brook u Michaiła Lyubicza i na Uniwersytecie w Toronto u Michaela Yampolskiego, w 2017 roku przeniosłem się do Warszawy, gdzie obecnie zajmuję stanowisko profesora Instytutu Matematyki PAN. W 2020 roku uzyskałem habilitację summa cum laude na temat Charakterystyki dyskretnych grup nieskończonych i pokrewne pytania.
Moje obecne zainteresowania obejmują charaktery i reprezentacje unitarne grup, własności spektralne grup i grafów, grupy samopodobne, złożoność atraktorów układów dynamicznych oraz dowody wspomagane komputerowo.
Jestem kierownikiem katedry logiki i metodologii nauk Uniwersytetu Łódzkiego (od 2015). Zajmuję się teorią dowodu i jej zastosowaniami w logikach nieklasycznych i automatycznym dowodzeniu twierdzeń. Opublikowałem 7 książek (m.in. Natural Deduction, Hybrid Systems and Modal Logics, Springer 2010 i Sequents and Trees, Burkhauser 2021) i około100 artykułów (w tym m.in. w Synthese, Journal of Automated Reasoning, Review of Symbolic Logic, oraz tomach konferencji IJCAR, CADE, Tableaux). Jestem redaktorem Studia Logica i Bulletin of the Section of Logic oraz organizatorem (od 2008) cyklicznej konferencji Non-Classical Logics (ostatnia 11 edycja odbyła się w 2024). Obecnie zajmuję się realizacją ERC Advanced Grant ExtenDD (2022-2027), który poświęcony jest poszerzeniu teorii dowodu na operatory nazwotwórcze. Jednym z zadań projektu jest opracowanie praktycznie zorientowanych systemów dowodowych dla różnych teorii zbiorów, opartych na zastosowaniu abstraktów.
W wolnych chwilach oglądam filmy (raczej starsze), słucham muzyki (głównie jazzowej), czytam książki (przeważnie historyczne).
Zajmuję się nieliniowymi równaniami dyspersyjnymi, a zwłaszcza nieliniowymi równaniami falowymi. Równania dyspersyjne to rodzaj ewolucyjnych równań różniczkowych cząstkowych, tzn. równań opisujących zmianę pewnego układu w czasie. Równania dyspersyjne charakteryzują się tym, że różne liczby falowe rozchodzą się z różnymi prędkościami. W efekcie, po odpowiednio długim czasie amplituda rozwiązań maleje do zera, podobnie jak fale rozchodzące się na wodzie, dźwięk w przestrzeni, itd. Mimo to, w pewnych przypadkach, z uwagi na topologię zbioru stanów o skończonej energii, istnieją specjalne rozwiązania zwane solitonami topologicznymi, które nie zmieniają swojego kształtu w miarę upływu czasu.
Większość moich badań dotyczy roli solitonów topologicznych w opisie rozwiązań nieliniowych równań falowych. Do tej dziedziny matematyki wprowadzili mnie moi promotorzy Yvan Martel i Frank Merle (pod których kierunkiem obroniłem doktorat na Uniwersytecie Paris-Saclay w 2016 roku), a także Wilhelm Schlag, Pierre Raphaël, Carlos Kenig i Thomas Duyckaerts. Jednym z aspektów, które najbardziej cenię w moim polu badań, jest jego interdyscyplinarność: rozważane równania pochodzą z fizyki teoretycznej, a do ich matematycznej analizy używa się elementów analizy harmonicznej, rachunku wariacyjnego, geometrii, teorii równań różniczkowych zwyczajnych i analizy asymptotycznej.
W wolnych chwilach też poniekąd zajmuję się falami: tymi dźwiękowymi (grając muzykę kameralną) i tymi na wodzie (uprawiając amatorsko wioślarstwo).
Uzyskałem doktorat z matematyki na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu w 1979 roku, a moim promotorem był Władysław Orlicz. Pracowałem w Polskiej Akademii Nauk w Poznaniu (1977–1987), na Uniwersytecie Centralnym Wenezueli (UCV) w Caracas (1987–1988), w Wenezuelskim Instytucie Badan Naukowych (IVIC) w Caracas (1988–1991), w Claremont McKenna College w Claremont CA, USA (IX–XII 1993) i dla Kyushu Institute of Technology w Kitakyushu (Japonia, X 1996–III 1997, I–III 2000). Ponadto przez wiele lat pracowałem na Uniwersytecie Technicznym w Luleå (Szwecja, 1991–2018 i jako profesor emerytowany: 2018–2025), gdzie w 1991 roku uzyskałem habilitację, a w 2000 roku zostałem profesorem matematyki. Od kwietnia 2020 roku pracuję na Politechnice Poznańskiej. Otrzymałem Nagrodę Główną PTM im. Stefana Banacha w 1982 roku, Nagrodę Państwową z CONICIT w Wenezueli w 1990 roku, Nagrodę dla najlepszego nauczyciela w Luleå w 2001 roku oraz Nagrodę Główna PTM im. Samuela Dicksteina za 2016 rok za wybitne osiągnięcia w historii matematyki.
Moje badania naukowe obejmują analizę funkcjonalną, analizę rzeczywistą, nierówności oraz historię matematyki. Jestem autorem lub współautorem ponad dwustu prac naukowych, czterech książek z materiałami konferencyjnymi Banach and Function Spaces (Yokohama Publishers, 2004, 2008, 2011, 2014), trzech monografii z matematyki: Orlicz Spaces and Interpolation (Campinas, 1989), Multiplicative Inequalities of Carlson Type and Interpolation (World Scientific, 2006) i The Hardy Inequality - About its History and Some Related Results (Pilzen, 2007) oraz dwóch monografii z historii matematyki: 100 lat matematyki na Uniwersytecie w Poznaniu 1919–2019 (Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań, 2021) i W świątyni nauki, mekce matematyków. Studia i badania naukowe polskich matematyków, fizyków i astronomów na Uniwersytecie w Getyndze 1884–1933 (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 2021). Prace i książki są dostępne na stronie internetowej w Luleå. Cytowania (02.03.2025): w MathSciNet - 190 publikacji, cytowanych 2835 razy przez 1658 autorów; w Google Scholar - 7125 cytowań i index Hirscha=36; w Scopusie - 104 publikacje, 2336 cytowań i h-index Hirscha=24.
Matematykę studiowałem na Uniwersytecie Wrocławskim. Od 1984 roku pracowałem na Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku, przekształconej w 1997 roku w Uniwersytet w Białymstoku. W 2002 roku przeniosłem się na Politechnikę Białostocką, gdzie pracuję do dziś. Stopnie doktora i doktora habilitowanego nauk matematycznych uzyskałem na Uniwersytecie Warszawskim.
Zajmuję się głównie pierścieniami nieprzemiennymi, półgrupami i magmami.
Jestem profesorem fizyki teoretycznej specjalizującym się w fizyce matematycznej oraz geometrii nieprzemiennej, zawodowo związanym z Uniwersytetem Jagiellońskim, gdzie kieruję Zakładem Teorii Pola w Instytucie Fizyki Teoretycznej na Wydziale Fizyki, Astronomii i Informatyki Stosowanej.
Ukończyłem studia z fizyki w roku 1989 oraz matematyki rok później na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie również obroniłem doktorat z fizyki w roku 1993. Stopień doktora habilitowanego uzyskałem w roku 2002, a tytuł profesora nauk fizycznych otrzymałem w roku 2015.
W ramach kariery naukowej odbyłem szereg prestiżowych staży i pobytów badawczych, m.in. na Uniwersytecie Oksfordzkim, Uniwersytecie w Moguncji, Université Paris VI, Uniwersytecie Paris XI w Orsay oraz Heinrich Heine Universität w Düsseldorfie jako stypendysta Fundacji Alexandra von Humboldta. W latach 2010–2019 byłem profesorem w Instytucie Matematycznym Polskiej Akademii Nauk.
Mój dorobek naukowy koncentruje się na zastosowaniach narzędzi matematycznych, w szczególności geometrii nieprzemiennej, w opisie współczesnych teorii fizycznych. Jestem autorem wielu prac z pogranicza matematyki i fizyki teoretycznej, które znalazły uznanie w środowisku międzynarodowym.
Urodziłem się w Krakowie w roku 1960. Byłem stypendystą Humboldta (Universität Essen, 1989/90), stypendystą Fulbrighta (University of Maryland, 1997/98), a także prowadziłem roczny projekt badawczy w Perimeter Institute w Waterloo (Kanada, 2004/05). Od 2007 roku jestem członkiem Rady Naukowej Krajowego Centrum Informatyki Kwantowej w Gdańsku, a w latach 2019-2023 pełniłem funkcję dyrektora tej placówki. Obecnie jestem profesorem fizyki w Instytucie Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz w Centrum Fizyki Teoretycznej PAN. Zajmuję się teorią chaosu, mechaniką i informatyką kwantową oraz pokrewnymi działami matematyki, a także zastosowaniami matematyki w teorii wyboru społecznego.
Od roku 2020 jestem członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, a od roku 2023 kieruję Krakowskim Oddziałem Polskiej Akademii Nauk. W roku 2024 otrzymałem ERC Advanced Grant na projekt Typical and Atypical structures in quantum theory. W moim dorobku znajduje się monografia Geometry of Quantum States dotycząca mechaniki kwantowej (Cambridge University Press: 2005, 2017), książka Każdy głos się liczy. Wędrówka przez krainę wyborów (Wydawnictwo Sejmowe: 2014, 2025) oraz przewodnik narciarski po Polskich Tatrach Wysokich.
10fmp@math.uwb.edu.pl
